سخنى دربارۀ محبت اهل بيت عليهم السلام

امامان آشكار كنندۀ راههاى هدايت و وسيلۀ نجات از هلاكت هستند.در قيامت،به محبّت ايشان،اميد نجات مى‌رود.آنان اهل بخشش و جوانمردى هستند.

تمام مدايح از ادا كردن حق ايشان فروتر مانده است.مكارم اخلاق از خلق و خوى و صفات بزرگ آنان گرفته شده است و تمام صفات پسنديده در اصل و نژاد آنان آمرزيده شده است.بهشت،مشتاق است براى ايشان و در نتيجۀ پيوند با آنان به دست مى‌آيد و دوزخ حاصل دورى از ايشان است.اينها،همه،بر تمام و يكايك ايشان صادق است و نيز بر حاضر و غائبشان.

محبّت ورزيدن،به معصومين،واجب است،دولت و حكومتشان پايدار، سيادتشان در جهان،استوار و لبهاى دوستانشان همواره پرخنده است.كدام شرافت بزرگتر از آن كه،جدّ ايشان،حضرت محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلم باشد؛پدرشان حضرت امير المؤمنين على عليه الصلوة و السلام و مادرشان،سيدۀ زنان جهان،حضرت فاطمۀ زهرا سلام اللّه عليها باشند.چه كسى در اين افتخار همسنگ ايشان است؟چه كسى توان مسابقه دادن با ايشان را در علوّ مقام و ارزش دارد؟آنان به نهايت عزّ و جلال نايل آمده‌اند و بر همه پيشى گرفته‌اند.قلّه‌اى از سيادت نيست كه زير پاى ايشان نباشد و از آيندگان،كسى نيست كه جلوتر از آنان باشند.اين،”حق اليقين” است و بلكه”عين اليقين”. مردمان،همگى جيره‌خوار خوان رحمت آنانند و انتسابشان به ايشان،نسبت عبوديت است.همۀ خصال نيك از آنان گرفته مى‌شود و شرافت اولين و آخرين از شرافت آنان پرتوى يافته است.دربارۀ صفات آنان،اگر بسيار سخن گفتم،گزافه‌اى بر زبان نياوردم و اگر همه را در ايشان منحصر دانستم،هنوز حق مطلب را ادا نكرده‌ام كه دست انسان كجا و ستارۀ ثريا؟!