معجزه امام جواد (ع) از درخت سدر

ظاهر اين است كه امام در راهش به حج، از بغداد گذشت. سپس همان‌طور كه شيخ مفيد در كتاب «ارشاد» مى‌نويسد به كوفه رفته و از آن‌جا عازم بغداد مى‌شود و در اين شهر، در خانۀ مسيب بن زهير كه در آن مسجدى بود، فرود آمده و در همان‌جا از ايشان (ع) معجزه‌اى آشكار مى‌شود.

مى‌گويند: ابوجعفر جواد (ع) به همراه ام‌الفضل از بغداد به سوى مدينه و به طرف خيابان دروازۀ كوفه حركت كرد، در حالى‌كه مردم با او بودند و او را همراهى مى‌كردند. تا هنگام غروب خورشيد، در خانه مسيب فرود آمد و وارد مسجد شد. در صحن آن، درخت سدرى بود كه بار نداشت. حضرت (ع) كوزه‌اى آب خواست و در زير آن درخت وضو گرفت و با مردم نمازِ مغرب را به پا داشت چنانچه در ركعت اول سوره حمد و نصر و در ركعت دوّم سوره حمد و توحيد را تلاوت كرد. پس از اتمام نماز براى مدت كوتاهى نشست و ذكر خداى بلندمرتبه را گفت و بدون خواندن دعا يا قرآن بلند شد و چهار ركعت نافله خواند و بعد از آن، سجدۀ شكر بجا آورد و سپس از مسجد خارج شد.

به بركت وجود نورانى امام جواد (ع) آن درخت به بار نشست. مردم با تعجب از ميوه آن خوردند و با حيرت آن را شيرين و بدون هسته يافتند. شيخ مفيد مى‌گويد: من از ميوۀ آن درخت خوردم؛ ميوه‌اى كه در آن هسته نبود!