خداى متعال بندگانش را به تكاليفى مكلف كرده و به اوامرى امر نموده كه متعلق به دين، دنيا و آخرتشان است. اكثريت مسلمين متفق‌القول هستند كه رسول بزرگوار الهى (ص) فرمود: من دو چيز گرانبها بين شما مى‌گذارم؛ كتاب خدا و عترت من كه اهل بيتم هستند و اين دو هرگز از يكديگر جدا نمى‌شوند تا در كنار حوض كوثر بر من وارد شوند و شما هرگز گمراه نمى‌شويد، اگر
دربارۀ تعداد دختران امام جواد (ع) و اسامى آن‌ها گفته‌هاى مختلفى است. شيخ مفيد در «ارشاد»، تعداد دختران امام (ع) را دو نفر به نام‌هاى فاطمه و امامه ذكر كرده است و ابن شهر آشوب در «مناقب» از ابن بابويه ذكر كرده است كه آن‌ها حكيمه، خديجه و ام كلثوم بوده‌اند. ضامن بن شدقم در كتابش «تحفة الازهار در ذكر نسب ائمه اطهار» بيان مى‌كند كه دختران امام جواد (ع)
امام‌جواد (ع) دو پسر به نام‌هاى على الهادى (ع) و موسى معروف به مُبَرقَع داشتند و گفته شده است دختران ايشان فاطمه، امامه يا حكيمه، خديجه و ام كلثوم بوده‌اند. در معرفى على‌الهادى (ع)، امامِ بر حق شيعيان، كتابى جداگانه لازم است. موسى معروف به مُبَرقَع، فرزند دوم امام جواد (ع) است و جدّ سادات رضويه است كه در بيشتر كشورهاى اسلامى مخصوصاً در ايران، عراق، هند و پاكستان پخش
كلمه اميرالمؤمنين لقب خاص براى امام على بن ابيطالب (ع) بوده، كه رسول خدا (ص) اين لقب را به او داده و احدى از ائمه اهل بيت (عليهم السلام) را حتى در آن شريك نكرده است چه برسد بر ديگران، لكن چون امور در روز «سقيفه» دگرگون شد و از امام على (ع) همه امكانات قطع گرديد و ايشان (ع) را از مسند حكومت و رهبرى اسلامى كنار زدند، اين
يحيى‌بن اكثم، قاضى القضات در زمان مأمون عباسى نزد او محبوب بود. زيرا حق و اهل آن‌را مى‌شناخت، وليكن عزت را با گناه به دست مى‌آورد. پس خلافِ درستى عمل مى‌كرد. چون منصب او ايجاب مى‌كرد تا از صراط مستقيم منحرف شود. كلينى در كتاب كافى به سند خود از محمد بن ابى‌العلا روايت كرده است كه گفت: در مجلسى ضمن مناظره و محاوره با يحيى بن اكثم، (قاضى سامرا)
به لطف خداى متعال ام‌الفضل دختر مأمون عباسى كه به همسرى امام جواد (ع) در آمده بود از ايشان (ع) بچه‌دار نشد. زيرا خداوند در او شايستگى نديد كه مادر امام بعدى باشد و به سعادت دنيا و آخرت برسد. او منتظر بود كه امام جواد (ع) از او بدون جانشين باقى بماند تا از اين محروميت، براى دشمنى عليه امام (ع) استفاده كند. از آن‌جايى كه امام مى‌دانست سه
پس از مرگ مأمون، برادرش محمد بن هارون‌الرشيد ملقب به معتصم به عنوان هشتمين خليفه از بنى‌العباس به تخت حكومت نشست، كسى كه اميرالمؤمنين على (ع) در مورد او گفته بود: هشتمين خليفه از بنى‌العباس سگِ آن‌هاست! مادرش كنيزى به نام مارده بوده است. معتصم چهل و هشت سال زندگى كرد كه هشت سال آن در حكومتى همراه با كبر و غرور و كشتارِ ده‌ها هزار نفر گذشت و هنگام
ظاهر اين است كه امام در راهش به حج، از بغداد گذشت. سپس همان‌طور كه شيخ مفيد در كتاب «ارشاد» مى‌نويسد به كوفه رفته و از آن‌جا عازم بغداد مى‌شود و در اين شهر، در خانۀ مسيب بن زهير كه در آن مسجدى بود، فرود آمده و در همان‌جا از ايشان (ع) معجزه‌اى آشكار مى‌شود. مى‌گويند: ابوجعفر جواد (ع) به همراه ام‌الفضل از بغداد به سوى مدينه و به طرف
حاكم مدينه كه زير سلطه و بردۀ مأمون بود، پس از آن‌كه مردم بر حقانيت امامت امام جواد (ع) صحه گذاشتند، به‌سبب هراس از منزلت و محبوبيت امام (ع) نزد مردم، يافتن راهى براى نزديكى به خليفۀ ستمگر و ترفيع منصب خود، گزارشاتى بر ضد امام (ع) براى مأمون مى‌فرستاد كه خالى از ترس و مبالغه در دروغ و تهمت نبود. مأمون كه دستش به خون امام رضا (ع) آلوده
