چون فضيلت حضرت امام جواد عليه الصلوة و السلام بدين گونه بر”مأمون”لعنة اللّه عليه آشكار شد كه ايشان عليرغم اندك بودن سن،در اوج علم و حكمت و آداب قرار دارند و از مشايخ قوم در اين زمينه‌ها برترند،تصميم گرفت دخترش”امّ الفضل” را به ازدواج آن حضرت درآورد و به همين منظور،عده‌اى را روانۀ مدينه كرد تا آن حضرت را به بغداد آورند و آنگاه در نزديكى خانۀ خود به حضرت

از بديهيات امامت،آن است كه با سخنان طيب،دل‌ها و دوستى‌ها به سوى خداوند بى‌نياز برانگيخته شود.نفسهاى سركش،مهار و طبيعت خشن،نرم گردد؛پندها و موعظه‌هاى بليغ كه در دلها جا مى‌گيرد،روان آدمى را نورانى گرداند؛در گوش جان نفوذ كند و دل بدان انس و آرام پذيرد.خردها جذب نور درخشان آن گشته،قلبها در كرانۀ قدس آن پهلو بگيرند.از هر سوى دل،چشمه‌هاى حكمت بجوشد و كلام احياگر جانهاى مرده،به حيات ابدى،افكار و انديشه‌ها را

حضرت امام جواد عليه الصلوة و السلام،همچون پدران طاهر خود كه از امامان دين بودند،نسبت بدانچه مورد نياز موضع امامت بود،احاطه داشتند.(زيرا)امامت را خداى تعالى محور احكام،حدود،فرايض و سنن دين و اخلاق كريمه و آنچه موجب نجات و مصلحت مى‌باشد قرار داده است و آن را از صفات ناپسند كه سبب سقوط و عذاب است، دور نگاهداشته است.تمام آنچه مربوط به اسرار هستى و بدايع آفرينش است،و دلايل و نيز

امر امامت حضرت جواد عليه الصلوة و السلام را حضرت امام رضا عليه گفت تمام مسلمين تصميم به مخفى نگاهداشتن اين داستان گرفته‌اند؟البته،اين با توجه به روش معمول مسلمين بعيد مى‌نمايد.مگر آن كه بگوييم در اين واقعه،غير از مطالب روايت شده از”عائشه”حقايقى ديگر وجود دارد كه ما از قول علماى اماميّه آن را ذكر نموديم و از اهل سنّت،”ابن ابى الحديد”نيز بدان اشاره كرده است. الصلوة و السلام براى اصحاب

ليكن با كمال تأسّف،مردمانى نيز بودند كه نفاق و آتش كينه در دلهاشان لانه كرده بود.آنان براى اعراض از امر امامت و از بين بردن آن،در پى وسايل گوناگون بودند تا در حدّ توان خود،اقدام به پراكندن مردم از گرد وجود امام عليه الصلوة و السلام و تنها گذاردن او نمايند.از جمله اين شبهاتى را كه عوام فريب است،به خورد ضعيفان مى‌دادند و از طريق آنان در بين مردم منتشر

بر اساس نصّى كه از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلم و حضرت امير المؤمنين عليه الصلوة و السلام رسيده بود،حضرت امام رضا عليه الصلوة و السلام،فرزند خود را به “جواد،زكىّ و تقىّ”ملقب فرمودند.شهرت آن حضرت،به”جواد”بيش از ديگر القاب است.همچنين در ميان شيعه و سنّى به”باب المراد”مشهور شده‌اند،زيرا حاجات مردم را بسيار برآورده مى‌ساختند و كرامتهايى بسيار از ايشان صادر شده است.غمگينى به ايشان پناه نمى‌برد،مگر آن

از جملۀ شگفتيهايى كه”حكيمه”،از(آثار)امامت و كرامت اوصياء،در آن حضرت مشاهده كرد،اين بود كه ديد حضرت امام جواد عليه الصلوة و السلام ديدگان مبارك را به سوى آسمان بلند مى‌كردند و به راست و چپ نظر مى‌فرمودند و مى‌گفتند: “اشهد ان لا اله الاّ اللّه و اشهد ان محمدا رسول اللّه” حكيمه از مشاهدۀ آنچه از اين نوزاد سه روزه ديده بود،غرق در وحشت شد.زيرا از پدر بزرگوار او حضرت امام

مادر حضرت امام جواد عليه الصلوة و السلام از خاندان”ماريۀ قبطيه”-جاريۀ حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلم-  و نامش”سبيكه”بود.  حضرت امام رضا عليه الصلوة و السلام وى را”خيزران”ناميدند.  كنيه‌اش نيز”ام الحسن”بود.  حضرت امام رضا عليه الصلوة و السلام،وى را در مكّه خريدارى نمودند و به”يزيد بن سليط”- از فرزندان”زيد بن على بن الحسين بن امير المؤمنين”عليهم السّلام-كه همراهشان بود، و امام كاظم عليه السلام به او دستور

“ابن عياش”از”سلمان فارسى”نقل مى‌كند كه خدمت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلم رفتم.چون نظر مبارك ايشان به من افتاد،فرمودند: “يا سلمان ان اللّه لم يبعث رسولا الا جعل له اثنى عشر نقيبا” “اى سلمان،خداوند هيچ رسولى را مبعوث نكرده است،مگر آنكه دوازده جانشين برايش قرار داده است.” گفتم:اين مطلب را از كتب آسمانى قبلى،تورات و انجيل،نيز دانسته‌ام.فرمودند: “هل علمت نقبائى الاثنى عشر الذين اختارهم اللّه للامامة بعدى” “آيا

“فضيل بن يسار” از حضرت امام صادق عليه الصلوة و السلام روايت مى‌كند كه فرمودند: “ما من مجلس اجتمع فيه ابرار و فجار فيقومون على غير ذكر اللّه الاّ كان ذلك المجلس حسرة عليهم يوم القيامة”. “هيچ جلسه‌اى نيست كه در آن نيكان و گنهكاران گرد آيند و آن را به غير از ياد و ذكر خداوند بر پاى دارند،مگر آن كه آن جلسه در روز قيامت بر ايشان مايۀ